Ze vertegenwoordigen een grote waarde, zowel historisch als financieel. Dat de royals zuinig zijn op hun familiejuwelen, spreekt dan ook wel voor zich. Toch gaat het, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, heus weleens mis.
Via de mail stelde Suzette er een vraag over. “Raken royals wel eens dure juwelen kwijt?” In deze blog lees je het antwoord.
Laten we beginnen bij het begin. Met haakjes, oogjes, scharnieren en andere snufjes worden juwelen keurig op hun plek gehouden. Hoe hoger de waarde, hoe meer er is nagedacht over de sluiting. Toch zijn er inmiddels heel wat verhalen over ‘verloren’ juwelen. Het meest recente voorbeeld vond plaats in januari 2024, tijdens een nieuwjaarsreceptie op het Spaanse paleis. Bij haar donkerblauwe robe droeg koningin Letizia juwelen van diamant en saffier. Na het schudden van vele handen, had de armband blijkbaar genoeg van alle bewegingen. Met een plof belandde het juweel op de paleisvloer. Letizia zag het gelukkig gebeuren en raapte het juweel snel op.
Tijdens het staatsbezoek van Denemarken aan Duitsland droeg koningin Margrethe historische familiejuwelen uit de nalatenschap van prinses Louise der Nederlanden. (Voor wie deze prinses niet kent: ze is de oudste dochter van prins Frederik van Oranje – Nassau, de tweede zoon van koning Willem l.) Bij aankomst bungelden er vijf parels aan de imposante broche op Margrethes groene jurk (links). Eenmaal binnen, zag een oplettende hoveling dat de grootste parel was verdwenen. Margrethe werd van de domme gehouden, terwijl de speurtocht naar de parel snel werd opgestart. Tegen de tijd dat de koningin op de hoogte werd gebracht, was hij weer gevonden. Omdat de Deense hofjuwelier niet was meegevlogen naar Duitsland, kon het juweel pas bij thuiskomst gerepareerd worden.
Tijdens het officiele bezoek aan Beieren ging alle aandacht uit naar Máxima’s mantel, maar ook op het gebied van juwelen ging er van alles mis. Zo schoot op een gegeven moment de druppelvormige saffier van Máxima’s oorhangers los. De steen is aan de bovenzijde voorzien van een haakje, die in het oogje aan de onderzijde van de oorhanger gestoken kan worden. Blijkbaar werd het probleem opgemerkt, want een uur later bungelde de saffier weer aan de oorhanger.
In Slowakije kreeg de koningin ook te maken met een eigenwijze saffier, al bleef deze wel hangen.
In 1962 kreeg prinses Beatrix ter gelegenheid van een scheepsdoop een dure viooltjesbroche van juwelier Steltman cadeau. Het hart van de bloem was gemaakt van saffier, de vijf bladeren van in platina gevatte diamanten. De prinses droeg het geschenk veel, tot zij het tijdens een werkbezoek verloor. Overal werd gezocht, maar helaas zonder resultaat. Niemand wist namelijk dat een jonge toeschouwer het juweel allang had gevonden en in al zijn/haar onschuld had meegenomen naar huis. Daar belandde het tussen allerlei prullaria. Omdat het gemis dusdanig groot was, bestelde Beatrix bij juwelier Steltman een replica. Die kwam goed van pas, tot de originele broche jaren later werd afgegeven bij de politie. Omdat de prinses door de vondst opeens twee exact dezelfde broches in haar kluis had liggen, liet ze de saffier van de replica vervangen door een robijn.
Eind jaren tachtig werd er ingebroken in het Italiaanse vakantiehuis van prinses Juliana. Naast een gouden horloge werden er ook nog andere juwelen buit gemaakt. Over de waarde wilde de RVD niet communiceren, behalve dat het “aanzienlijk” was. Volgens de Telegraaf spraken bronnen rondom het onderzoek over 700.000 gulden. Welke juwelen er precies verdwenen zijn, is helaas niet bekend gemaakt. Over de afloop kan ik helaas niets vinden.
In de jaszak
Nog een voorbeeld: in 1957 bracht koningin Juliana een bezoek aan de beurs van Leeuwarden. Op de spaarzame foto’s die van het moment beschikbaar zijn, zijn er vrijwel geen juwelen te zien. Misschien niet zo vreemd, want tijdens het bezoek verloor de koningin haar broche. Het juweel was weg en bleef weg, en dus werd er een politiebericht uitgezonden. Hetjuweel werd omschreven als “twee boven elkaar geplaatste sterren, met vijf punten, en is bezet met briljanten en diamanten.” Ene mevrouw Drost – Posthuma, die tijdens een bezoek aan de beurs van Leeuwarden wat glimmends van de grond had opgeraapt, controleerde de inhoud van haar jaszak en vond de broche van de koningin. Nadat ze het juweel aan de politie had afgegeven, ontving ze een bericht van de “koningin”. Helaas bleek het schrijven een flauwe grap te zijn. Wel ontving de mevrouw volgens de RVD een “kunstvoorwerp”. Lees: een lamp.
De broche in kwestie:
Herinner je je nog een voorval? Post hem gerust hieronder in een reactie!
Wat een enige blog! Natuurlijk niet dat dit soort juwelen wordt verloren (en gelukkig meestal teruggevonden) dat is dan wel weer sneu. Maar wel dat het dus iedereen gebeuren kan, iets (waardevols) verliezen. Leuk geschreven Josine en zoveel onderzoek gedaan! Bizar verhaal van Chanel over de Stuart en een politieagent die zijn eigen (zeer zeer zeer verdiende) bedankje moet betalen. Hoop dat dat verhaal en foto nog eens boven tafel komen. Zalig Pasen voor alle lezers, bloggers en schrijvers.
Koningin Juliana verloor tijdens een staatsbezoek aan Duitsland de Stuart-diamant die aan een ketting hing. Gelukkig werd die later gevonden in de loper, maar ze was duidelijk in paniek zoals je op de foto kon zien die toentertijd in de krant verscheen. De politieman die hem vond kreeg een zilveren sigarettendoos met kroon die hij zelf moest betalen…..
Wat een verhaal chanel47😵💫 die politieman, hoe zit dat dan?
Kan er helaas niets over terugvinden op Internet. Heb jij misschien meer info, ben nu razend nieuwsgierig 😉
Gek verhaal hè. Het stond, als ik me goed herinner in Vorsten lang geleden en was geschreven door een vrouwelijke mode- en juwelenkenner die soms tot de vreemdste conclusies kwam, maar het ook wel bij het rechte eind had.
Dat lijkt mij echt een vreselijke ervaring, zeker als je (b.v.) Maxima heet en iets uit de Koninklijke kluis verliest 🫣.
Ook ik ben vroeger een gouden schakelarmbandje kwijtgeraakt.
Vermissing aangegeven bij de politie en gemeente, her en der rondgevraagd, maar zonder resultaat.
Het is meestal de herinnering van wie of wanneer je het kreeg, wat pijn doet.
Maar als een koninklijk sieraad zo’n grote waarde vertegenwoordigt, is het uiteraard ook heel zuur wanneer dit is verloren en niet meer terug komt!
En de vinder ziet het kostbare er soms ook niet van af.
Oh wat naar die verloren juwelen. Hoe duur of goedkoop ze ook zijn, nooit fijn als het een bijzonder aandenken is. Zo gaf ik ooit mijn piepkleine briljante oorbellen (gekregen voor mijn afstuderen) aan m’n moeder mee omdat ik bangigs ze kwijt te raken. Waar ze gebleven zijn is al jaren een mysterie helaas.
De tiara van de familie de Bourbon Parma werd gestolen. Prinses Irene droeg deze veel in de jaren 60 toen die in bewaring was bij een Franse advocaat. Ook in Noorwegen verdween een tiara. Een erfstuk dat voor onderhoud bij een juwelier was. Dat was in 1995. Er is een replica gemaakt voor koningin Sonja.
Wat interessant over welke Noorse tiara gaat het?
Het lijkt me vreselijk om een duur sieraad kwijt te raken en als het dan ook niet meer (of pas na een langere tijd) gevonden wordt 🫣.
Och Josine, hoe kom je toch aan al deze weetjes👏 Wat een verhalen allemaal, gelukkig veel met goede afloop.
Helaas kan ik er over meepraten, vorig jaar een waardevol erfstuk verloren en dat is niet meer teruggekomen😢 Nu ik eraan terugdenk na dit blog gelezen te hebben word ik er weer naar van.
“C’est la vie”, zeggen we dan maar.
Ik voel je! Na mijn eerste miskraam kreeg ik een ring van m’n man. Tijdens het kneden van gehaktballen afgedaan en waarschijnlijk is hij toen met de schillen van de uit de prullenbak ingegaan. Helaas kwam ik daar te laat pas achter.
😘